Profesor Tadeusz Krajewski (ur. w 1928 r., w Uniejowie), z Uniwersytetem Łódzkim związany był zawodowo od 1954 roku, kiedy to obronił pracę magisterską, do czasu przejścia na emeryturę w roku 1999. Pracując na tej uczelni, w kolejnych latach rozwijał i doskonalił warsztat badawczy oraz dydaktyczny, uzyskując w 1962 roku stopnień naukowy doktora (promotorem doktoratu był prof. Antoni Dmochowski), następnie doktora habilitowanego (1967), a w 1990 roku tytuł profesora zwyczajnego.
Zainteresowania badawcze Profesora Krajewskiego obejmowały molekularne mechanizmy krzepnięcia krwi i fibrynolizy, ze szczególnym uwzględnieniem roli grup fosforanowych i siarczanu tyrozyny w fibrynogenie. Był w Polsce jednym z pionierów badań struktury oraz funkcji białek układu hemostazy i współautorem około 170 prac naukowych. Profesor Krajewski był także promotorem 6 doktorów, między innymi prof. Czesława Cierniewskiego, prof. Barbary Wachowicz oraz prof. Alojzego Zgirskiego i 115 magistrów.
Pełnił funkcję Dziekana Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi (1972-1975), kierownika Zakładu, a następnie Katedry Biochemii Ogólnej (1971-1999), dyrektora Instytutu Biochemii i Biofizyki (1980-1985) oraz Instytutu Biochemii (1985-1991).
Za swoją działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną był wielokrotnie nagradzany, zarówno na szczeblu uczelnianym, jak i krajowym. Profesor Krajewski był między innymi laureatem nagrody Rektora UŁ (20-krotnie), nagrody Ministra (4-krotnie), a także Honorowej Odznaki Województwa Łódzkiego (1972), Srebrnego Krzyża Zasługi (1974), Honorowej Odznaki Miasta Łodzi (1975), Złotego Krzyża Zasługi (1975), Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski (1978) oraz Medalu Komisji Edukacji Narodowej (1991).
